Voor ons is het 7 jaar geleden dat een fors herseninfarct ons trof. Mijn man werd getroffen. Afschuwelijk om te ervaren hoe de vader van onze 3 jonge kinderen, mijn liefste vriend, tot vrijwel niets meer in staat was.
Dankzij veel hulp van anderen en van elkaar én dankzij onze liefde voor elkaar, staan we nu allemaal weer rechtop. Jarenlang zijn er aanleidingen geweest om opnieuw te wankelen, letterlijk of figuurlijk. Hoe bleven we staan?
Eigenlijk handelde, léefde ik op geleide van wat ons uit balans zou kunnen brengen. In lastige situaties met mijn man deed ik een stapje naar achter om de situatie te overzien. Ik dacht dat dat het trucje was om verstandige keuzes te maken. Ga ik iemand helpen, ga ik boos of verdrietig zijn, ga ik humor inzetten? Etcetera. Eigenlijk was dit handig om te overleven, maar terwijl de wereld doordraaide en onze kinderen en mijn man vooruitgingen, cijferde ik mezelf weg. Ik vervreemde van de wereld om ons heen. Die lieve mensen die ons aanvankelijk hielpen, zag ik nagenoeg niet meer. Zag ik ze, wilde ik hen niet meer belasten met onze situatie. Het ging immers beter dan toen de gevolgen van het infarct heel goed merkbaar waren.
Tijd voor mijzelf heb ik pas jaren na mijn man’s infarct willen maken. Alleen met professionele hulpverleners durfde ik te bespreken hoe erg ik het vond dat ik heel goed voor mijn man en kinderen zorgde, maar niet voor mezelf. Dat ik vond dat ik nu aan de beurt was om geholpen te worden. Ik heb meerdere professionals om hulp gevraagd. En daarmee was ook ik geholpen!